Papritur e kafshij buzen ngadal ngriti doren me kapi te floket dhe me terhoqi drejt vetes i hapi syt e saj te bukur qe me shikonin me trishtim buza ime ra mbi buzen e saj u puthem u kafshuam si te terbuar,i terhoqa buzen dhe vazhdova ta lepij te gusha, ngadal zbrisja gjithmon e me posht me buzet e mia duke ja thithur gjoksin duke ja lepir barkun gjersa buzet e mia preken veginen e saj mi hodhi duart te floket dhe po me shtrengonte, tek vazhdoja ta lepija si i pa ngopur klithma e saj tingellonte ne veshin tim shum eksituese,me terhoqe lart drejt fytyres te saj u shikuan ne sy sikur donim ta perpinim njeri-tjetrin,ngadal pa mi ndar syt i bashkoj kofshet dhe me kthej B...ja perkedhela buzet me duar pastaj i vura duart mbi B...e saj ja shtrengova fort duke i afruar penisin tim ishte tejmase e eksituar ngadal ndjeja qe i rreshiti i teri ne veginen e saj dhe me doren tjeter e kapa per flokesh ashtu vazhdova ta pompoj derisa gunjet po me dhimbnin nga ferkimi i shpejt me krevatin ,pastaj ashtu siq e kisha kapur per flokesh u terhoha e qova ne kemb dhe ju drejtova murit te dhomes,ja mbeshteta te dy dyarte ne mur siper kokes te saj,me doren e majt e shtrengova nga mesi duke u ber nje me trupin e saj me doren e djatht e kisha papun nga floket me dukej sikur kerkoja te gjeja fundin e SEXIT, degjoja fjalen SHPIRT tek humbiste ne klithmat e saj dhe un qe i thoja E do me fort,
me pas ju drejtuam perseri krevatit i mbeshteti duart dhe koken te ktevati,ngadal ja ngrita njeren kemb dhe ja vura siper krevatin un isha ne kemb mbrapa saj e kafshova te kurrizi dhe vazhdova perseri lojen qe ate e qonte ne qiellin e 7-te,e kthente koken Jeta ime me pershperiste syt e saj me shikonin thell te eksituar,
Papritur e ndjeva qe po mbaroja u terhoqa nga brenda saj ajo u kthye perpara u ul me gjunj te kembet e mia e priti S......... time me padurim ne gojen e saj,e perqafova dhe te dy ju drejtuam dushit.....
---Pas disa muajve---
Pas disa muajve mungese te takova dhe pa shkuar ne shtepi ndaluam ne nje restorant ,Qendronim ulur ti flisje, se c’me erdhi dhe te putha. Sa shume ti doja ato buz te zjarrta. Ti u ndale. Veshtronim njeri tjetrin ne sy, dhe dora filloi ngadale te me rreshqiste prej faqes tende poshte gushes, gjoksit, te kefshet e tua deri tek vagina, qe me kishte bere sa here te cmendesha i teri . Nuk degjoja me gje. Ne veshet e mi ushtonin kujtimet e afsheve te zjarrta qe kisha perjetuar me ty me pare. U afrova ngadal dhe lehtazi te kafshova qafen aty ku fillon veshi, derisa me doren e majte nuk ndalesha se levizuri poshte e lart, pergjate kufinjeve qe kishte okupuar vagina jote. Syte me ndillnin zjarr. O zot, me dukej vetja si nje i uritur prej muajsh te tere. Do tte haja te teren duke shkumbezuar. si i terbuar. E ndjeja vaginen tend si te fryre. E shpejtoja ritmin edhe me shume. O zot, do ta perpija te teren, doja ta ndjeja ne buzet e mia, ne gjuhen time. Doja ta shijoja at vaginen tende qe sa here me kishte bere mashkullin me te lumtur. Sa mire qe ne restorant nuk kishte shume njerez. sapo pash se ne ishim te vetmit qe kishim zene nje kend aty. Nuk hezitova te ta ngrej fustanin dhe te ta fus me mire . Se c’me pershkuan trupin ca t’ rrenqethura sapo e preka ate. Paralelisht te puthja, kafshoja, lepija lehtazi qafen, faqet, veshin. Ndjeja si ndryshonte temperatura e trupit tend. ti me doren e djathte hoqe ngadal mbathjet dhe mi fute ne xhep. Ngadal u ngrite nga tavolina dhe u drejtove per ne banjo!!. Nuk shkuan as dy minuta erdha dhe un. TI ishe kthyer me fytyre nga pasqyra dhe me veshtroje . un te kapa me hov per beli dhe te shtrengova per trupi tim. Me shkathtesi e ngrita fustanin dhe dora ime e djathte rreshqiti drejt vagines tende te sterndezur e te qullur. Me doren e majte te shtrengoja gjinjte. te kafshoja qafen, shpatullat, si bishe e uritur. Me doren e djathte leshova pantollat dhe te mbeshteta per tavolinen e toaletit. Te kapa per flokesh dhe pernjeheresh ndjeva se si ,Penisi im depertoi mbrendesine e vegines tende. Leshove nje renkim te mbytur. ta beja me zjarr, me hof, me ashpersi. Ah kjo ashpersi ime gjithmone te kishte qmendur. te shtrengoja floket gjithnje e me shume, derisa me doren e djathte te pickoja te byca dhe te beli. O zot, perjetoje orgazmat nje pas nje. vegina te ishte shnderruar ne ujvare. “je me mbrojtje?”me pyete. “Po” u pergjigja shkurt une nuk fola me. Fillova ta bej edhe me ashper pa pushime. Sikur doja te arrija fundin e botes. Ndjeje penisin tim tek te godiste mitren. Nje dhimbje e vogel qe te bente te cmendeshe fare. Pernjehere un e shpejtova dhe ashpersova ritmin e pompimit, dhe ndjeve se si llava ime vershoi mbrendesine e vegines tende. E rraskapitur dhe e qullur nga djerset u mbeshtete per tavoline, dhe une u mbeshteta mbi ty. Zgjata koken duke u munduar te arrija buzet e tua. Ujerat e perziera, tuat dhe te miat, te rridhnin perposhte kembeve.
U ngritem ngadale. Shkembyem ca puthje, dhe filluam te punonim ne pamje te jashtme. Dukeshim sikur te kishim ikur nga burgu. .
Une dola i pari, dhe ti mbete te pastroje edhe pak grimin e fytyres E shikoje veten ne pasqyre dhe nuk e besoje,qe e beme perseri bashke, nuk e besoje qe me kishe prane
Tani qdo here qe kalojme ne ate rruge kujtojme ate dite...
kete here menduam te shkonim me larg qytetit!e ashtu bem!me puthte e puthja dhe me ne fund ishte gjithcka e parezistueshme!cdoher i pata then se nuk nje gje nga un te mos e kerkonte!sme pelqente tia merrja ne goje!ai filloji te ma bente me dije dhe dicka po i pelqente qe un ta provoja ate gje!dashur padashur sdi si me erdhi!skisha perjetuar kurre me pare nje gje te tille!u eksitua tej mase!fillova tia lepij e tia ferkoj me duart e mija derisa sperma e ti u derdh!u lodhem aq shum ate dite dhe po e pyesja valle a ka lodhje me tepoer se kjo qe bem ne!me shihte ne sy dhe me thoshte po ka edhe nje me teper qe ne ende nuk e kishim provuar dhe nuk arritem dot ta provojme sepse sot nuk jemi me bashk!edhe sot kur e kujtoj nuk me besohet cka ka ndodhur mes nesh!ishin caste te paharrueshme qe i falem njeri tjetrit!por zoti pat then qe ne te mos jemi me per tia realizuar kerkesat e te nesermes njeri tjetrit!
Tregimi i një femre gjat luftes
Jeta e saj përfundoi në valët e Adriatikut
Ditën që ishin dëbuar nga shtëpia, ajo kishte qarë aq shumë, sa të gjithë të pranishmit kishin thënë se do t'i pëlciste zemra.
"A do t'i takoj më vëllezërit, a do bëhemi bashkë
ndonjëherë
më në tokën e Kosovës", - kishte pyetur ajo dhjetëra herë. Kur iu
kishin afruar kufirit maqedon, e kishte ndalur veturën dhe iu kishte
bashkangjitur kolonës. Edhe kur të gjithë po flinin në veturë, ajo
rrinte zgjuar dhe herë pas here dilte të tymoste cigare. Të nesërmen e
ëma e kishte qortuar pse dilte jashtë e vetmuar dhe ajo vetëm e kishte
shikuar, pastaj me zërin e qetë i kishte thënë:
"Moj nënë, kjo ikje
po më duket si vdekje, andaj s'është gjë edhe po të më marrë ndonjë
plumb". I ati, që ishte i plagosur, i thoshte:
"Bija ime, unë nuk do të qëndroj edhe gjatë. Ti duhet të kujdesesh për
familjen. Mos rri jashtë shumë, se po të panë shkijet, vaj halli. Do të të
marrin. Je aq e bukur dhe u bie në sy". Edhe ditën e dytë prapë H.S. nuk
futi gjë në gojë. Ishte buzëmbrëmje. Policët serbë filluan t'ua grabisin
veturat shqiptarëve. H.S., nuk brengosej për veturën, por për babanë e
plagosur. Kur asaj i erdhi radha t'i nxirrte njerëzit jashtë, sikur u
trimërua.
"Nuk e jap veturën, kam njeriun e sëmurë brenda", - tha ajo. Kurse
njëri nga policët urdhëroi: "merreni bashkë me veturë". E kotë ishte
tani përpjekja e saj që të dilte jashtë. Aty hynë dy policë që ia
nxorrën
familjarët jashtë. Derisa familjarët mbetën jashtë, atë e dërguan në një
shtëpi
në Kaçanik, dhe ia lidhën duart e këmbët. Të nesërmen në mëngjes ajo pa
si i vranë dy të rinjë mu në atë oborr. "Së paku nuk do të përfundoj në
duart e tyre", - tha me vete, duke menduar se do ta vrasin. Nuk vonoi
shumë dhe i erdhën po ata të dy që e morën me veturë. "Do të lindësh
fëmijë serbi, moj shqiptare", - i kishte thënë njëri nga policët. Ndërsa
tjetri filloi t'ia prekë flokët që iu kishin shprishur në atë dhomë të
ftohtë. Ajo deshi t'i ikë, por dora e tij e fortë e tërhoqi për flokë
afër vetes dhe, si
gjarpër i ftohtë, filloi t'ia prekë trupin e njomë. Kot u përpoq t'i bëjë
rezistencë. Ata ishin dy, ndërsa kjo duart i kishte të lidhura me pranga.
Ata e çnderuan derisa u ngopën, kurse ajo fytyrën e kishte të përgjakur,
sepse
e kishin grushtuar disaherë në kokë dhe nga hundët i rridhte gjak. Kur
policët po dilnin nga dhoma, ajo i pështyu, por njëri nga ata e tërhoqi
zvarrë
dhe i tha: "Kështu do ta kesh çdo natë, derisa të ma lindësh fëmijën.
Mos provo të bësh diçka, se familjen tënde e kam në dorë, a e ke harruar
këtë". Ishte dita e pestë që ajo s'kishte futur asgjë në gojë dhe
shpresonte të vdiste sa më shpejtë. Kur po errësohej, barbarët i erdhën
prapë. Ajo e luste zotin të vdiste. Ata prapë e dhunuan. Dhe sërish,
para se të dilnin, i thanë se do të lindë fëmijën e serbit. "Ndoshta
edhe do ta lindi, por ai do t'më ngjajë mua, e do t'ju vrasë juve", - u
kishte thënë ajo. Njëri nga ata ishte këthyer me rrëmbim dhe thikën e
tij ia kishte futur në bark. Asaj i kishte humbur vetëdija, por nuk
kishte vdekur. Më vonë e hetoi se ishte e zhveshur dhe e mbështjellë me
një batanije. Vetëm pasi i hapi sytë disa herë, dikush i tha se ishin në
autobus dhe se udhëtonrin për në Shqipëri. Kur kishin hyrë në Shqipëri,
me helikopter e kishin dërguar në spitalin e Tiranës. Pasiqë e kishte
të lënduar shumë pjesën e barkut, ku ia kishin ngulur thikën, ajo duhej
të dërgohej për shërim në Itali. Atë natë, kur e dërguan në Durrës prej
nga duhej të nisej për në Itali, ajo nuk fjeti. Të nesërmen e gjetën të
vdekur në valët e Adriatikut.
Nje Vajzë që ka përjetu Tmerrin rrefen
Rrëfim
i një vajze shqiptare që nuk sheh ardhmëri. 17 vjeçarja e traumatizuar
nga rrethi i Deçanit që së bashku me motra u kidnapuan nga paramilitarët
serb.
Arkiv- ZiK/ 21 gusht 1999
Ishim mëse 150 persona që ishim
strehuar gjithandej në fshat. Vetëm dy katunde më larg zhvillohej një
luftë çuditëse. Krismat e armëve dëgjoheshin aq mirë dhe aq afër sa që
ta merrte mednja se vetëm një livadh mëtej po zhvillohet kjo luftë.
Kishim kaluar katër ditë në atë vend pak sa më të sigurtë nga të tjerët.
Fshati ishte buzë malit dhe ne mendonim se mund të iknim më lehtë. Une
isha vetë e katërta motër, me babain dhe nënen time. Ishin edhe të
afërmit e tjerë aty. Kishte nga katunde të ndryshme që ishin strehuar në
të njëjtin vend. Më parë ishim në një fshat tjetër të strehuar, por kur
morrëm vesh se serbët kishin mësyerë atë fshatë për ta sulmuar,
plaçkitur dhe djegur vendosëm që të largohemi edhe pse kishim qëndruar
aty pothuajse që nga fillimi i luftës. U larguam disa fshtara më larg.
Menduam se jemi më të sigurtë. Por siguria jonë ishte vetëm katër ditë.
Tri ditë më vonë filloi një betejë e cila vazhdoi disa ditë. Shpërthimet
që dëgjoheshin afër, por nuk na trembnin. Ishim mësuar me ato krisma,
ishim mësuar të vuajmë... Rreth orës 20 në mbrëmje erdhën disa fëmijë,
dhe na treguan pak më larg nga ne vëreheshin disa persona, që duket se
nuk janë shqiptarë. S’dinim se çka të bëjmë. S’dinim kah të mbajmë.
Vendosëm të gjithë që të rrijmë aty. U pëshendetëm me njëri-tjetrin. U
përshednetëm për së gjalli. Ish vështirë, shumë vështirë të
përshendetësh me motra, me nënën, me babain e me të tjerët, për së
gjalli. E dinim se jemi të vdekur. Të gjtihë. Pak më vonë arritën
paramilitarët. Kishte edhe rusë. Dhe kishte edhe disa që flisnin shqip,
por nuk mundeshim të vërejmë se kush ishin ata dhe se a ishin shqiptarë,
sepse bartnin edhe maskat. Na nxorën në oborr dhe na ndanë të gjithëve.
Burrat me një anë. Vajzat me një anë. Gratë me një anë dhe fëmijët e
pleqtë me një anë. Pasi na ndanë atëherë kërkuan nga të gjithë që të
japim çdo gjë që kishim me vlerë. Kemi dhënë gjithë çka patëm. Njëra nga
vajzat që ishte në rendin tonë që na ndanë, hezitoi të jipte një shenjë
që kishte në qafë. I thanë hiqe. Ajo kundërshtoi. Tha, më vritni se nuk
e heq këtë. Ne pakëz çuditeshim me vendosmërinë e saj. Njëri nga
paramilitarët ia hoqi me zor nga qafa atë shenjë dhe ajo përsëri ia mori
nga dora: "Këtë shenjë për sa të jam gjallë nuk e merrni dot!". Një
tjetër paramilitar nuk hezitoi që ta vrasë në sy të të gjithëve. Ne u
stepëm dhe nuk guxonim të lëviznim as kokën. Ai që e vrau atë vajzë më
parë i tha diçka në vesh atij tjetrit dhe pastaj e vrau. Pasi e vrau e
tërhoqi zvarrë mëtutje, e zhveshi dhe e preu me thikë, këtu ndërpret
rrëfimin e saj kjo vajzë duke marrur frymë thellë dhe shton: "Tmerr....i
mbyllë sytë për një kohë të gjatë dhe pastaj vazhdon me lotët e saj që
ia mbushin faqet përplot... edhe babain ma kanë vrarë, thotë ajo dhe
vazhdon... na lanë ashtu për katër orë. Nuk guxonim as të uleshim dhe as
të lëviznim. Gjatë kohës kur ne qëndronim në këmbë ata i vranë burrat.
Ma vranë babain... vranë fëmijët... Në sytë e kësaj vajze vërehej
pasiguria... vërehëshin ende traumat që kishte dhe për këtë arsye
ndërpret rrëfimin e saj përsëri për disa minuta... pastaj vazhdon
përsëri me këto fjalë: "Jo vetëm të rriturit që i vrisnin, e i shkruanin
në trup shenjën e tyre me katër "S" për së vdekuri, por edhe fëmijët
dhe nënat që ishin aty... përsëri ndërpret rrëfimin e saj dhe ngritet në
këmbë...
Gjatë rrëfimit të saj ndërhyra dhe e pyeta se ç’ndodhi më pastaj me ata njerëz që u ndanë në grupe të ndryshme? -Çka pat të bëhet... u bë më e keqja, dhunuan, masakruan, vranë, prenë, varën nëpër litare... s’lan gjë pa bërë.!Rrëfimin e saj e vazhdon përsëri duke rrëfyer për kohën kur këto vajza ishin të rrëmbyera dhe të ndara nga më të dashurit e tyre.Na morën të gjitha vajzave dhe na quan me një shtëpi. Shtëpia ku na dërguan u duk se ishte e njohur për ta. Muret e brendshme të saj ishin të lyera me gjak. Gjithçka, duke filluar nga hyrja e asaj shtëpie, nëpër mure, oborr e dhoma të tjera... Na futën me një dhomë pasi na ndanë në katër grupe. Mua më ndanë me tri motrat e mia. Për një çast na lan të vetmuara dhe atë çast e shfrytëzuam që të bisedojmë edhe njëherë mes vete. U përshendetëm edhe njëherë. Gjatë bisedës që bënim së bashku, në të njëjten kohë kemi dëgjuar britma të ndryshme nga dhomat tjera... Ishin britma të vajzave që ishin ndarë dhe me siguri se ishin prerë për së gjalli. disa minuta më vonë erdhën... Këtu ndërpret përsëri rrëfimin e saj vajza që nuk mund t’iu përmbahet lotëve të saj... Pasi erdhën e morën motrën time të madhe dhe shkuan në një dhomë tjetër, pas 5minutave dëgjuam zërin e saj, britmën e saj... dëgjuam edhe një krismë të armës... Ne llogaritëm se e vranë. Pas pak dëgjuan ca zëra. Njëri zë ishte i njërit nga çetnikët kurse zëri tjetër ishte i motrës tonë. Nga dhoma jonë ka dalur çetniku tjetër që vetëm rrinte aty dhe asgjë nuk fliste, vetëm pinte cigare. Është bërë një gjurullti... ka hyrë njëri nga çetnikët në dhomën tonë dhe na tha: "Motra juaj ka vrarë shokun tonë" tash do të hakmerremi ne në Ju... Me sigruri se motra e jonë ka ditur se ç’do të ndodhë me të, dhe për këtë arsye ka vepruar ashtu siç veproi, për të vdekur e lumtur dhe për të mos jetuar kështu siç jam unë, siç jemi ne siç janë ndoshta edhe mijëra të tjera në Kosovë. Nuk e di mund të ketë ndodhur ngjarja. Si mund ta ketë vrarë motra çetnikun, apo edhe ka mund të ndodhë diçka tjetër për të cilën nuk di gjë. Po të kishm ditur se do të ndodhte ajo që ndodhi me ne, me siguri se do të kishim vepruar edhe ne në të njëjten mënyrë. Motra që vrau çetnikun, nuk duroi as që të maltretohet për së gjalli. Zërin e motrës më nuk e dëgjova...
Përgatituni na thanë kur erdhën në dhomën tonë... s’ditëm se për çfarë të përgatiteshim. Hyrën përsëri në dhomën tonë dhe pyetën: "Cila deshiron e para? Nuk flisnim asgjë. Cila?... pyetën edhe njëherë! Përsëri nuk folëm. Dhe pastaj morën motrën time të tretë. Pastaj e morën edhe motrën tjetër. Mua më lanë vetëm. S’disha se si të veprojë. Mendjen e kisha për të vepruar ashtu siç kishte vepruar motra ime e madhe, por nuk kisha se si, sepse shpresoja se sëpaku mua do të më lëjnë të lirë... dhe këtu ndërpret vajza përsëri rrëfimin e saj duke qajtur me gjysmë zëri dhe duke i fshirë lotët që nuk e lenin ti hapë sytë... Ka hyrë njëri nga ata çetnikë në dhomën ku isha unë dhe më ka pyetur se sa vjeçare jam... gjashtëmbëdhjetë ithashë. Për habi dhe çudi më ka shikuar gati një minutë në sy pandërprerë dhe më ka thënë.... Edhe une e kam një motër 16 vjeçare dhe se kam parë që nga fillimi i luftës. Doli sërish nga dhoma. Pastaj kam dëgjuar një zhurmë në korridorin e asaj shtëpie. Kam dëgjuar edhe një zë shqip. Nuk i besoja veshëve, sidomos kur dëgjoja duke thënë "dhunoje se është e bukur" nuk isha e sigurtë se a mendonte për mua apo për ndonjë tjetër, në atë moment kam dëgjuar zërin e atij shqiptari duke thënë në serbishte "Nemoj brate" dhe është zbrazur një rrafall automatiku. Pastaj çetnikët kanë qeshë për një kohë të gjatë. Më vonë ka ardhur përsëri personi i mëparshëm dhe më ka thënë se, vetëm një motër e kam të vrarë dhe se dy motrat tjera janë gjallë dhe gjallë do të mbesin. Nuk flisja asgjë, sepse nuk guxoja dhe nuk kisha fjalë nga frika. Më tha të pres pak aty se së shpejti do të më lirojnë. Sapo doli jasht u dëgjua një krismë tjetër. Me gjasë kishin dëgjuar llafet e tij që më kishte thënë mua dhe e kishin vrarë shokun e tyre.
Pasi vranë shokun e tyre donin të hakmerreshin në mua dhe kanë hyrë katër të tjerë brenda duke më thënë që të zhvishem dhe të mos provojë asgjë, përndryshe do të më vrasin. Kam refuzuar duke qarë dhe këtu përsëri ndërpret fjalët e saj... pas disa minutave vazhdon përsëri rrëfimin... Pasi refuzova kanë hyrë për dere edhe katër persona tjerë me maska, nuk e di se a ishin të njëjtit persona që më herët kur na morrën nga vendi ku ishim strehuar folën shqip dhe jan munduar që të më zhveshin, por pasi vendosa se me çdo kusht të vdesë dhe të mos zhvishem më kan rënë me Grykë automatiku pas koke, pastaj nuk di asgjë më se çka kanë bërë me mua... Dikur vonë mu ka kthyer vetëdija dhe aty kam parë disa persona që edhe sot më kujtohen duke pirë duhan, duke qeshur dhe duke marrë "Shprica" nëpër duar. Se a kam fjetur përsëri nuk e dijë... Më duket se gati pas dy ditëve kur më kaloi ajo tronditje kam hapur sytë dhe kam parë se jam e rrethuar nga dy motrat tjera dhe më thoshin se çdo gjë do të rregullohet. Ishin të lodhura dhe çdo herë kur i mbylli sytë, më rrinë ajo pamje të motrave, gjë që më shqetëson rregullisht. Pas disa orëve më ka ardhur vetëdija dhe jemi larguar nëpër disa ara e livadhe të trijat së bashku. Binte Shi pa ndërprerë...s’kishim ngrënë tri ditë me radhë. Ishim të lodhura e të rraskapitura... vendosëm të shkojmë në vendin ku na morën tri ditë më parë. Kur shkuam aty, nuk ishte askush i gjallë. Ishin vetëm trupat e të vrarëve dhe të masakruarve. Trupi i vajzës që ishte vrarë në atë moment kur na morrën, për çudi nuk ishte më aty. E kërkuam babain, nënën e i kërkuam të tjerët që i kishim lënë aty. Askush nuk mundi ti gjejë. Edhe sot nuk dijmë për trupin e babait që u vra atë ditë kur na morën ne nga ai vend. Nëna thotë se pasi e kanë vrarë ata dhe disa të tjerë kanë ardhur me një kamion dhe i kanë larguar nga aty, por ne shpresojmë se së paku gjendet i gjallë diku nëpër burgje, pasiqë nuk është lajmëruar deri sot, gjë që po të ishte i lirë nuk do të lente kurrë pa u lajmëruar. Aty, në vendin e ngjarjes kemi qëndruar gati dy orë, kemi kërkuar në çdo skaj të asaj shtëpie, trupat e të vdekurve, masakruarve ose të gjallëve që mendonim se ishin strehuar diku nga frika. Por e gjithë kjo ishte e kotë.
Pas dhunimit i luta të më vrisnin
L.B. 16vjeçare nga komuna e Shtimjes.
Nuk
dëshiroj të flas me emër për ngjarjen më të hidhur të jetës sime.
Ndonjëherë nuk kam dëshirë të jem në mesin e të gjallëve. Vetëm diçka më
mban në jetë. Fare pak njerëz dinë se mua më kanë dhunuar. Edhe ata që
kanë njohuri se atë ditë më datën 22 prill 99, më kanë dhunuar, nuk janë
njerëz të rrethit tim. Në mëngjes, jemi nisur të shkonim për në
Shqipëri disa vetura që kishim mbetur në rrethinën e qytezëts. Policia
ndër të cilët shumë paramilitarë, na kanë ndalur në rrugë, posa kemi
arritur në afërsi të Qafës së Dulës. Katër vetura janë ndalur dhe pasi
janë keqtrajtuar fizikisht njerëzit e tyre, nga ato, janë ndalur tri
femra. Unë kam qenë më e reja, njëra, më duket se ishte më e pjekur se
unë, dhe tjetra më duket se eka qenë nuse pa fëmijë. Dy të tjerat, duket
se kishin qëndruar rreth njëzet ditë në një fshat afër Shtimjes, pasi
kishin arritur nga Prishtina në fund të muajit mars, kur serbët i kishin
dëbuar nga Kryeqyteti. Na kanë ngarkuar të triave në një pizgauerë dhe
na kanë nisur për në Shtimje. Asnjërën, nuk na kanë rrahur, por kemi
pasur shumë kërcënime. Na kanë zbritur nga pizgaueri në hyrje të
Shqimjes dhe na kanë vendosur nga pizgaueri në hyrje të Shqimjes dhe na
kanë vendosur në një shtëpi dykatëshe. Mua, më kanë dërguar në një
bodrum, dy të tjerat në katin e përdhesë. Fillimisht na kanë thënë se do
të na pyetnin për guerilën shqiptare dhe pastaj do të na lironin, duke
na dërguar deri në kufirin shqiptar.
Në bodrum, kam qëndruar deri në mbrëmje, pastaj kanë ardhur tre paramilitarë, njëri prej të cilëve mbante maskë në fytyrë. E kisha shumë të qartë se çfarë do të ndodhte. Njëri mi ka prerë në të gjitha pullat e këmishës me një bajonetë të gjatë. Më janë kërcënuar se nëse bërtas do të më vënin në damarë shricë droge. Nuk kam mundur të mos bërtas dhe njëri prej tyre m’i ka vendosur gjunjët në të dy duart, ndërsa tjetri m’i ka zhveshur egërsisht pantollonat dhe veshjet e brendshme. Njëri prej tyre ka dalë jashtë. Më kanë dhnuar të dytë me rend, kude më fyer kombëtarisht. Madje, ankoheshin se nuk më kishin gjetur të virgjër dhe për këtë shkak deshën të me¨vrisnin. Kah mesnata, kur unë isha strukur në një kënd të bodrumit ku kishte disa batanije ushtarake, ata filluan të pinin alkool. E mbaja në prehër një batanije dhe atëherë më britën se nëse nuk e heq batanijen nga gjunjët, vërtet do do të më vrisnin. Unë qaja, ndërsa ata pinin dhe këndonin dhe thoshin se jne jemi këtu për t’ju detyruar të lotoni, pasi nuk e pranoni Serbinë. Para mëngjesit, derisa ata flinin, kanë hyrë edhe dy paramilitarë të tjerë, njëri prej të cilëve i maskuar. Më kanë dhunuar deri në mëngjes, ndërsa ai me maskë në fytyrë edhe më ka rrahur. Kur është hapur dera e bodrumit, i kam dëgjuar britmat e femrave të tjera që po i rrahnin e me siguri edhe po i dhunonin. Unë kam mbetur në bodrum edhe dy net të tjera dhe në çdo natë më kanë dhunuar nga katër paramilitarë. Ditën më jepnin bukë dhe ndonjë pashtetë dhe më detyronin ta merrja ushqimin me dhunë. I kuptoja kur bisedoja se thoshin që duhet të më dërgonin në një kamp ushtarak ku kishte qindra femra shqiptare që po mbaheshin pengje dhe kryesisht për shkaqe te¨tilla. Më kanë dhunuar pamëshirshëm disa net rresht. Megjithatë, fare pak njerëz dinë se mua më kanë dhunuar. Kam edhe offerta nga djemtë, por nuk kam guxim të vendos për fatin e jetës sime, meqë, unë kam trauma dhe herët a vonë një gjë e tikkë do të dihet. Po përpiqem ta mbaj dhunshëm freskinë trupore, por shpesh më mbulojnë djersët dhe tretem në mendice. Ndryshe nga shumë femra të tjera të dhunuara, unë kam menduar për vetëvrasje dhe kam bindjen se meshkujt duhet të më ofrohen mua, sikur edhe femrave të tjera të dhunuara të cilat pa dashjen e tyre janë gjetur në kthetrat e armikut që ka ardhur për të na shkatëruar kombëtarisht. Ne, megjithatë, nuk do të jemi nëna të liga e të pandjenja. Do të jemi nënat më të mira që do të dimë çfarë t’u lëmë amanet fëmijëve tanë. Besoj se do të kenë mëshirë ndaj nesh që mezi u kemi shpëtuar ekzekutimit, pasi jemi dhunuar dhe në të vërtetë, për ne edhe jeta nuk ka kuptim. Morali është shtylla e jetës, por neve nuk mund të na quajnë femra pa moral.
Nëna dhunohej në prani të fëmijëve
N.D 19 jeton në Prishtinë
Por
nuk jam nga këtu. Shtëpinë na e kanë djegur tërësisht, tash e kemi zënë
një banesë serbe dhe nuk do ta lëshoj, pa u takuar me pronarin e saj
edhe po të vijë një mijë KFOR-a. Më kanë ndarë nga grupi i
bashkëvendësve të mi, shumica nga të cilët kanë qenë femra. Burrat ishin
në front dhe ne ishim krejtësisht pa mbrojtje. Na kanë zgjedhur nga
grupi katërmbdhjetë femra dhe na kanë ndarë e na kanë dërguar në një
përrockë. Na kanë komanduar të ulemi dhe na kanë pyetur, mos kemi
ndihmuar ndonjëra prej nesh UÇK-në. Ne u thamë se vetëm ikim nga
granatimet dhe shkojmë në vend më të sigurt. Pastaj, rend na kanë
ngritur në këmbë dhe çdonjërit paramilitar udhëheqësi i tyre i ka dhënë
nga jë femër. Na kanë largura vetëm nga pesë a gjashtë metra larg njëra
tjetrës dhe na kanë zhveshur të gjtihave. Më vjen turp të shprehem
tërësisht se çfarë ka ndodhur me ne gjatë dhunimit. Dy nga grupi edhe i
kanë vrarë, pasi kanë kundërshtuyar të zhvishen sipas urdhrave. Ne kemi
britur të madhe kur i kanë pushkatuar dhe kemi menduar se asnjëra nuk do
të shpëtojmë nga plumbei i automatikut. Kemi shpëtuar nga predhat, por
nuk kemi shpëtuar nga rrahjet dhe dhunimet. E dimë se ka qenë luftë, por
lufta nuk bëhet për dhunime. Kam parë për të parën herë në jetë si
qajnë fëmijët që britnin pranë kërcënimeve që bënin paramilitarët e
tjerë që vëzhgonin vendin e krimit moral në përrockën ku e ekzekutuan dy
femra, pasi refuzuan të dhunoheshin nga serbët. Problemin e dhunimit
tim e di familja ime dhe shumë të tjerë. Unë kam vendosur të mos shkoj
më në fshat dhe dua të lirohem nga rrethi im, vetëm e vetëm të mos
traumatizohem. Do të preferoja të bisedoja me aktivistet e Forumit të
Gruas, të cilat do të kuptojnë me dhimbje problemin e femrave të
dhunuara dhe të dalin në lëkurën tonë. Çfarë të them për perspektvën?
Nuk më jetohet aq, mendoj se jam e nënçmuar pse nuk kam kërkuar të më
vrasin, por sërish nuk jam fajtore.
Fëmijët dëgjonin britmat e nënave
N.L 34 nga rrethi i Prizrenit
Nuk
mundem tërësisht të tregoi se çfarë ka ndodhur atë ditë kur na kanë
dëbuar për ne¨Shqipëri. Burrat vërtet i kishim në front dhe vetëm ne
femrat,m ishim në fshat. Kur kanë filluar të na granatojnë, i kemi marrë
vetëm fëmijët dhe kemi qenë të detyruara ta shfrytëzojmë vetëm
korridorin që na drejtonte për kufirin e Shqipërisë. Na kanë detyruar të
ecim këmbë në drejtim të Zhurit dhe kemi ecur derisa ka filluar të
errësohet. Një grup policësh serbë na kanë pritur në hyrje të Zhurit dhe
fillimisht na kanë ulur në baltë. Për të na i marrë shënimet e para për
gjendjen tonë dhe për rrugën ku ishim nisur. Ata e dinin se nee vinim
nga një fshat i Prizrenit, sepse komunikonin me paramilitarët e atjeshëm
përmes radio-lidhjeve lokale. Na kanë the¨në pastaj se duhej
tëktheheshim patjetër në një fshat të afërt nga vendi ku ishim, sepse,
nata nuk ishte e sigurt për udhëtim. Ishim qindra femra, në mesin tonë
kishet edhe plaka, gra, nuse, vajza por edhe të mitura. Një plakë, e
cila nuk mundi të ecte më tej, e vranë aty për aty dhe të tjerave, na e
bënë të ditur se kushdo që mund të ndihet e lodhur dhe mbetet në rrugë,
do të vritet. Kemi udhëtuar edhe disa orë të tëra, nën përcjelljen e
policisë dhe paramilitarëve bashkë, derisa na kanë dërguar diku shumë më
larg se që na premtuan. Na kanë vendosur nëpër shtëpi të zbrazëta dhe
na kanë renditur si kanë dashur vetë. Në dhomën timei kanë futur tri
vajza dhe dy gra të reja, të cilat kishin në duar fëmijë, të cilët qanin
pa rreshtur. Pastaj, nuk kanë lejuar që ne të gjitha të flenim në atë
dhomë, me pretekst se do ta kishim ngushtë. Ishim shumë të lodhura, por
nuk flinim, sepse paramilitarët dhe policët pinin alkool dhe këndonin
këngën çetnike. Nuk ka vonuar shumë dhe janë futur në dhomat tona. I
kanë marrë dy vajza dhe i kanë futur në një dhomë, ndërsa njëren nga
gratë e reja në banjë. Të gtjiha kemi dëgjuar britmat e femrave.
Kundërshtimet janë përshkruar me brutalitetin paramilitarë mbi viktimat.
E kemi ditur se4 çfarë po ndodh dhe të gtjiha kemi qenë dakord që të
vriteshim menjëherë për ta ruajtur nderin. I kanë dhunuar për disa orë
rersht, pastaj, janë ndërruar me të tjerët dhe më vjen rëndë ta shpjegoj
tërë gjendjen dhe ta përkujtoj rastin. E gjtiha më duket një ëdnërr. Ne
kemi heshutr, ndërsa fëmijët s’ndaleshin duke qarë. Një tjetër fëmijë
që e kemi patur aty me vete ishte strukur, sepse, dinte të frikësohej.
Më dhimbsen fëmijët që kanë patur rast të kalojnë nëpër gjendje të
tilla, duke dëgjuar britmat e nënave apo të motrave.Pastaj, na kanë
marrë edhe neve, fillon të qajë gruaja e dhunuar dhe për shumë momente
ndërpret rëffimi. “Po e shihni vjehrrin tim, është i sëmurë rëndë prej
kur ka dëgjuar krimin mbi mua, ndërsa, një plakë, të cilës i është
dhunuar shumë brutalisht, vajza, është çmendur dhe ja ku ëhstë në tendën
pranë nesh. Nuk besoj se mund të flitni em të. Mua, më kanë detyruar të
futem në një dhomë, ku një polic i uniformuar po e dhunonte një vajzë.
Tmerr më dukej skena. Serbi, as që më ka urdhëruar të zhvishem. Ai
përnjëherë ka nxjerrë bajonetën dhe mi ka prerë të gjtiha rrobat e
veshura. E kam kundërshtuar me tërë forcën dhe i kam britur të më
vriste. Ata nuk më vranë, sepse, qëllimi i tyre ishte që ne të
traumatizoheshim. Njëri prej tyre fliste të madhe dhe thoshet po më
kujtohet Bosnja, por këtu duket edhe më mirë. Na kanë mbajtur deri në
mëngjes dhe të pakta janë atofemra, të cilat nuk jane¨dhunuar,. Nuk kemi
patur çfarë të fshemim e as çfarë të shpjegojmë. Disi, çdonjëra, shumë
spontanisht, e di se po përpiqet ta minimizojë rastin, duke paraqitur
sikur ka shpëtuar e paprekur. E di se nuk është ashtu, sepse, kam qenë
pjesëmarrëse okulare e dhunimeve, por edje e dhunuar. Nuk besoj se jemi
turpëruar, kjo ka ndoshur jashtë dëshirës sonë, kjo ka ndodhur në
momentin kur plumbin e kemi kërkuar më shumë se shpe¨timin. Nuk flasin
me askë. Na kanë ardhur italianet dhe na kanë pyetur se çfarë kemi
përjetuar, asnjëra nuk tregon asgjë, sepse mendojnë që do të pasojë
shkurprëzimi, ndëra asnjëra prej nesh, nuk dime ku I kemi burrat dhe a
kanë shpëtuar, apo kanë vekur në luftë.Kemi ardhur në këmbë në Shqipëri
pas katër ditësh udhëtimi, duke na transferuar fshat më fshat, me nga
një grime bukë që na e jepnin çdo mëngjes. Jetojmë shumë të brengosura
dhe nuk mund të takohem me bashkëshortin.
Kam gjurmë dhëmbësh nëpër trup!
M. 29 nga I njëjti grup femrash
Dita
kritike e pesëmbdhjetë majit, kurrë nuk do të harrohet. Krejt afërnesh,
derisa nuk jemi largura, ka goditur NATO-ja në Korish, opr nuk kemi
vdekur. Më mirë të kishim vdekur atje, me nder e me fytyrë. Kam dëgjuar
gjithçka dhe nuk mund t’i përkujtoj të gjtiha skenat e trishtuara.
Plumbei është i pastërt, dhunimi është plumb mbi plumbea që të shpon
gjithë jetën. Posaçërisht kur e dhunuara e di se për rastin dinë shumë
të tjerë. Më kanë rrahur derisa humba vetëdijën, më kanë përgjakur,
sepse, kam kërkuar të më vrisnin, nuk kisha armë ta vrisja veten. Unë
kam qenë në katin e dytë të një shtëpie të rregulluar bukur. Në parket
kishet gjak dhe kutëmonte erë e rëndë. Më kanë lidhur për strati. Njëri
prej tyre, ka dashur të më shpojë me një injeksion, për të cilin thoshte
se posedonte drogë dhe nëse do të ma jepte, më pas, do të më dërgonin
në një kamp ku kishte vetëm femra. Më thoshin se atje, femrat shqitpare,
janë të destinuara vetëm për qëllime seksuale dhe do të përdoreshin në
fund të fundit si mburoja kundër trupave të kombësorisë së NATO-s, nëse
ata, do të futeshin përmes invazionit në Kosovë. Tash, na vjen turp të
shihemi me njëra-tjetrën, por, mundohemi ta humbim escila tragjedinë e
vet. Ndoshta kështu mbijetojmë më lehtë tragjedinë e dhunimit.
Sidoqoftë, nuk jemi fajtore, besoj se bashkëshortët tanë, do të jenë
shumë të mrië, vetëm duke na kuptuar se çka kemi përjetuar e çka kemi
parë, derisa kemi arritur në Kukës.
Gjyshja ka kërcyer nga dritarja
L.Xh. 18 nga një fshat afër Prishtinës
Pasi
i kanë dëbuar të gjtihë të afërmit tanë, babi, nuk deshi ta braktiset
shtëpinë. Por, paramilitarët, kanë ardhur menjëherë dhe na kanë largura
nga shtëpia, sepse, plani i tyre ishte që të vendoseshin pikërisht në
shtëpinë tonë. Pas gjashtë ditësh, kanë urdhëruar që ne të ktheheshim në
shtëpitë tona, por me kusht që të kishim lëvizje të kuizuara. Vinin ata
çdo ditë dhe na vizitonin, kërkonin alkool dhe mbi të gjitha kërkonin
nga ne që të fotografoheshim me paramilitarët. Na preknin çdo ditë
ngapak, por ne, tërhiqeshim me shpresë se kjo do të kalonte. Ishte aty
babai dhe gjyshja, por kishte edhe fqinjë të tjerë që përgatiteshin të
dilnin në Macedoni, sepse ndryshe nuk do të kalonim mir. Kanë ardhur një
mesditë disa paramilitarë të dehur dhe pa më pyetur, më kanë marrë mua
dhe motrën time dhe na kanë ngujuar në një dhomë të shtëpisë. Është
ditur se çfarë do të kërkonin nga ne, sep’se dy tir ditë më parë, e
njëjta kishte ndodhur në afërsi tonën, por askush, nuk kishe pohuar e as
pranuar rastin, sepse ne do të iknim. Na kanë detyruar dhunshëm të
zhvishemi dhe kur ne kemi bërtitur, gjyshja, nga pamundësia t’i dëgjojë
britmat tona, ka kërcyer nga dritarja dhe ka rënë në tokë. E kishte
thyer kurrizin dhe paramilitarët e kanë tërhequr zvarrë, derisa, ajo ka
hyrë në dhomën prej nga kishte kërcyer. Duket se e kishin sjellë të
ndjerën, vetëm e vetëm të dëgjonet britmat tona. E kanë mbajtur në atë
gjendje derisa e kanë kryer dhunimin, kurse gjyshës, nuk i kanë ofruar
kurrfarë ndihme mjekësore. Ajo, ka vdekur pas dy ditësh, nga lëndimet në
boshtin e kurrizit, pasi kishte mbetur e paralizuar në vend. Më vjen
turp të pranoj se njëra prej nesh ka patur nje¨shtatzëni rasti, të cilën
e kemi pastruar posa kemi kuptuar. Babi është shumë i traumatizuar,
gjyshja ka vdekur, ndërja ne jetojmë disi të heshtura dhe mundohemi që
me babin të sillemi krejt normalisht, sikur nuk ka ndodhur asgjë. Babi
ka propozuar ta ndërrojmë shtëpinë, sepse, nuk i hiqet nga menda skena e
ditës kobëtare, ndërkaq, ne ngulim këmbë se ajo ditë harrohet sa më
shpejtë të jetë e mudnur. Na kanë dhunuar dhe na kanë rrahur pa mëshirë.
Nuk jemi të vetmet, pajtohemi se ka qenë luftë, pajtohemi se do të
kishim pranuar të vriteshim, sepse, nuk kem ipranuar ta braktisim
shtëpinë, as me kusht të vrasjes dhe të likuidimit të tërë familjes.
Jemi të lënduara shpirtërisht dhe kemi nevojë për t’u rehabilituar, nëse
diçka e tillë do të organizohet në Kosovë.
Si është gjetur viktima e dhunuar dhe e prerë me thikë?
Xh.G. 32 farkatar në Prishtinë
Derisa
po trupoja rrugën e asfaltit, për të kaluar në pjesën e Gallapit, kali,
nuk donte të ecte me tej. Vinte erë kufomash, por unë, nuk i kisha
muhatur, meqë nxitoja t’I shmangësha sa më shpejt trevës së rrezikshme.
Jam ndalur dhe i kam kërkuar viktimat. Ishin pesë trupa të pajetë të
shqiptarëve, pak më tej dy femra. Njëra ishte e veshur, tjetra ishte
krejtësisht lakuriq dhe me gjoksa të prerë. Ishte prerë me thikë edhe në
organin gjenital dhe ksihte një kryq të prerë në abdomen. Ishte shumë e
qarte se ishte e masakruar. E kam zhveshur pallton dhe ia kam vënë
përmbi dhe kam vazhduar rrugën, pa patur mundësi të bëja më tepër, meqë
isha i vetëm në rrugë. Shqiptarët e kësaj ane të Gallapit, rrëfejnë se
të dy femrat, kufomat e të clave janë gjetur aty, janë dhunuar më 22
prill, kur ishin kapur nga forcat serbe, në ppërpjekje të kalonin për në
Prishtinë. Meshkujt, kanë qenë të ekzekutuar me nga një predhë
automatiku pas koke.
